Kiedy pracowałem w Poznaniu, bardzo dużo czasu spędzałem z harcerzami. Nauczyłem się wielu ciekawych rzeczy. Jedna z nich to nocny bieg „Nietoperz”. Co roku na obozie organizujemy bieg na orientację. Jest to jest obowiązkowe i ciekawe. Zostawia dużo pozytywnych emocji, wrażeń. Jednak to nie tak wiele w porównaniu z biegiem nocnym, zwłaszcza dla młodego człowieka. Każdy jest młodym, nawet, gdy już ma wiele lat za sobą. Pomimo upływu czasu noc jest nadal porą, kiedy chce się poszaleć. Kiedy czujesz się, jakbyś był w świecie tajemniczym, jakimś bajkowym. Każdy ją przeżywa po swojemu. Postanowiłem, że  gdy przyjadę do Kazachstanu, spróbuję zrobić taki samy bieg. Na początku trasa wiodła po terytorium Czkałowa i Pietrowki, ale w tym roku postanowiłem zorganizować go w lesie. Pojechaliśmy w pięć osób. Niedużo, ale jak już wspomniałem, w odróżnieniu od biegu na orientację na obozie, nocny jest dobrowolny. To znaczy dla tych, którzy nie boją się stawiać przed sobą wielkich wyzwań i realizować ich.

Przyjechaliśmy do lasu, rozstawiliśmy namiot. Wszyscy mieli coś do zrobienia. Jeden szykował kolację, drugi budował ognisko. Ja wyznaczałem punkty na mapie. W nocy rozpaliliśmy oficjalne ognisko. Usiedliśmy w pięcioro wokół ogniska, zaśpiewaliśmy nasze ulubione harcerskie piosenki. Gawęda o początku „Stepowych Orłów”. Braterska atmosfera. Ciemna, tajemnicza noc, trzymająca w niecierpliwości, zaciekawieniu tych, którzy postanowili walczyć z nią, walczyć ze swoim strachem. Z obserwcji jednego z harcerzy, który miał przenocować samotnie w lesie: ” Moje nocne przeżycie. Przyszedłem do lasu o godzinie 1.10, i bardzo szybko znalazłem sobie miejsce dla budowy szałasu. Było dużo chrustu, ale mało trawy. O 1.15 zacząłem budowę. 1.20 zaczęło padać, ale na szczęście padało niedługo. Straciłem na budowę godzinę. Szałas był zbudowany dobrze, po odpoczynku zacząłem dalej budować miejsce dla ogniska. 2.35 usłyszałem hałas w lesie, pewnie ptaki. 2.40 niewielki wiatr. 2.50 skończyłem budowę. 2.50 usłyszałem dzwięk przelatającego samolotu. Położyłem koło siebie rzeczy z plecaka. Latarkę, nóż, długopis, zeszyt, po którym zaczęły biegać różnego rodzaju robaczki. 2.52 usłyszałem dzwięk samochodu. 2.57 zerwał się mocny wiatr i znowu zaczęło padać. Pomyślałem, żeby tylko nie zdmuchnęło mojego szałasu. Odczuwam strach. 3.00 ciekawe, co będzie dalej. 3.08 trochę zmarzłem. 3.11 przypomniałem sobie momenty z biegu. 3.30 położyłem się. 3.31 znowu samolot. 3.33 znowu jakiś trzask w lesie, gałęzie spadają z drzew od wiatru, tak pomyślałem. 4.00 zaczynam zasypiać. 4.30 obudziłem sie. 5.02 usłyszałem jakiegoś ptaka. 6.25 czerwony wschód słońca.  6.50 zamaskowałem swoje miejsce noclegu. Spakowałem plecak. O 7.00 nad moją głową przeleciały dwa żurawie. 7.24 wyrzeźbiłem swoje przezwisko „Lisek” . Zrobiłem zdjęcie. 8.20 idę z powrotem.”

Kiedy wszyscy zebraliśmy się na miejscu, zaczęliśmy pakować swoje rzeczy do samochodu. Zjedliśmy śniadanie i wróciliśmy. I akurat udało nam się zdążyć na mszę. Podziękowaliśmy Pana Bogu za noc, za biezpieczny bieg. Czułem się dumny, że mimo tego, że może nie wyspaliśmy, byliśmy brudni, nasze mundury pachniały dymem. Dumny z tego, że nasza piątka walczyła ze strachem, ze swoimi słabościami tej nocy, że byliśmy razem i odczuwaliśmy braterstwo, że harcerstwo połączyło nas. Wrócilismy już inni. Odważni i śmiali. Doświadczeni i pełni emocji. Kolejna przygoda za nami.

Na Apelu pod koniec miesiąca Wiktor Lisniewski „lisek”  dostał sprawność „Nietoperza” i metalowy znaczek. A reszta dostała wielką motywacje na kolejny rok.    Aleksander Udoczkin